Ongezien opgegroeid, Lindsay C. Gibson

Ontwikkelingstrauma vloeit vaak voort uit gebrek aan afstemming van ouders naar het kind. Er ontstaan verstoringen in de hechtingsbehoefte van het kind en dat maakt dat het kind strategieën maakt om die veiligheid en hechting alsnog te krijgen van de ouder. Dr. Sue Johnson ontdekte in haar relatietherapiepraktijk dat - tegen wat eerder in de wetenschappelijke wereld werd gedacht - deze hechtingsbehoefte van kind naar ouder vaak nog in een volwassen relatie wordt geprojecteerd en uitgeleefd. En dat levert natuurlijk problemen op, zoals teleurstelling, terugtrekking, herhalende patronen waar beide partners in vast komen te zitten. Houd me vast, zeven gesprekken voor een hechte(re) en veilige relatie biedt praktische inzichten en oefeningen om helderheid te krijgen over je eigen hechting- en veiligheidsbehoefte in relatie met die van je partner. Zo kun je eerder opmerken wat er aan de hand is en anders reageren dan vanuit je gewoontesysteem.

Het autonoom zenuwstelsel, en specifiek de nervus vagus, is een verbinder van lichaam en geest. Neurowetenschapper Stephen Porges heeft deze theorie wereldkundig gemaakt. En hoewel, soms door academici nog betwist, is het een zeer effectieve ingang om met lichaam aan de geest te werken. Deb Dana heeft daarvoor met haar basisboek De polyvagaaltheorie in therapie, het ritme van regulatie een heel praktisch en werkbare tool gecreëerd. Aan de hand van sensaties in het lichaam en een ordening op de ladder van activatie wordt er steeds meer duidelijk wat er nu eigenlijk echt in ons leeft, voorbij het brein. De signalen geven goede handvatten en door deze steeds meer te herkennen, leert een ieder zijn eigen passende stappen in het reguleren te ontdekken bij traumatisch verleden en/of onbegrepen chronische stress.

Het boek Ontwikkelingstrauma helen, de invloed van vroeg trauma op zelfregulatie, zelfbeeld en het vermogen tot relaties behoort wat mij betreft tot een standaardwerk binnen de lichaamsgerichte therapie. Als geen ander weten schrijvers Laurence Heller en Aline LaPierre te duiden wat ontwikkelingstrauma is, hoe dat effect heeft op het autonoom zenuwstelsel in het dagelijks leven, en waarom het zo lastig is om die overlevingspatronen met de cognitie aan te pakken. Deze trauma's ontwikkelden zich voorafgaand aan de cognitieve ontwikkeling. De handreikingen die zij in het boek doen op basis van hun 5 basisprincipes zijn verfijnd en helder zijn de basis van NARM, het NeuroAffective Relationeel Model. Ik kwam dit boek tegen tijdens mijn eindonderzoek voor de opleiding tot Traditionele Thaise Massagetherapeut en was verbaasd hoe de inhoud van het boek als vanzelf integreerde in deze tot UNESCO bestempeld wereld erfgoed.