Wat is normaal?

Wat maakt toch dat mensen zich zo graag willen vergelijken met een norm, die van zichzelf of die van anderen? Als mens zijn we in de basis nog steeds kuddedieren, afhankelijk van sociale waardering in de groep waar je leeft. Alleen die kleine overzichtelijke jager-verzamelgroepjes, daar leven we niet meer in.

We worden door alle beelden en ideeën van over de hele wereld beïnvloed. En die beelden kunnen behoorlijk normatief zijn. Want we hebben het allemaal wel heel complex gemaakt. Om in de groep te passen moet je individueel sterk zijn en goede keuzes maken die voor jou belangrijk zijn zeggen die uitingen bijvoorbeeld. Maar passen die expressies niet in de normbeelden, welke keuze maak je dan?

Pride

Ik vond het opvallend dat die vraag over wat normaal is in deze zomermaanden opkwam. Het is namelijk al sinds juni “Pride month”. Wereldwijd, nou ja, in de meeste westerse landen waar je niet gelijk in de gevangenis wordt gegooid, is juni bestempeld als Pride Month, maar in juli en augustus zijn er evenzo veel activiteiten. Dus ik zie het maar als een Pride Summer! Mijn eigen ontdekking van mijn homoseksualiteit was best spannend en ook eng. De beelden van homo’s die ik kende waren de beelden die je meestal in de media of online ziet als er in Amsterdam de Canal Parade is geweest. De meest expressieven worden uitgelicht in videoshots of foto’s. Geweldig om die uitbundige mensen te zien, maar ik voelde me altijd meer een huis-tuin-en-keuken-homo. Zo expressief, kleurrijk of schaars omhuld in leer, dat was ik niet. Was ik dan toch geen homo of was ik dan niet vrij?

Mijn eigen coming-out: het verraste niemand! En niemand zat er mee. Het was vooral mijn eigen ongemak geweest. En inmiddels ken ik gelukkig nog veel meer huis-tuin-en-keuken-homo’s naast ook de meer expressieve en kleurrijke types en weet ik dat ik op mijn heel eigen wijze mijn eigen kleuren laat zien. Toch blijft de spanning tussen ik en de ander me altijd boeien. En het is niet altijd makkelijk je te herinneren dat je in je basis-Zijn altijd al helemaal vrij bent. De schrik na een sociale onhandigheid kan die vrijheid soms best inperken. De kunst is om dat er ook maar bij te nemen. Op te merken dat het gebeurt, bekijken waarom het gebeurt en weer tot rust komen om te reflecteren, en er van te leren.

Niet fixen

In mijn praktijk oefen ik tijdens lichaamsgericht werken met het opmerken van sensaties in het lijf. Inmiddels is het voor mij de “normaalste” zaak van de wereld. Ik vind het heel opmerkelijk dat dat niet wordt geleerd op school. Echt luisteren naar je lichaam en de sensaties die je waarneemt geeft vaak zo’n helder beeld op wat er letterlijk in je leeft. Ademhalingsoefeningen, yoga en massage zijn hulpmiddelen om het bewustzijn te vergroten waardoor je beter kunt luisteren, en daarmee vermijd je dat je krampachtig jezelf probeert te fixen.